Atrakcje w Suwonie: Twierdza Hwaseong

Zaryzykuję stwierdzenie, że za większością krajoznawczych odwiedzin Suwonu stoi dość atrakcyjne, powtarzane w wielu językach hasło: to jedyne w Korei miasto, które wciąż otacza pierścień murów obronnych, oznaczony dodatkowo znakiem jakości UNESCO. Jakby tego było mało, turystyczny populizm czasem dodaje jeszcze, że są to mury „wysokie”, zupełnie jakby istniały twory obronnościowe, takie jak mury średnie oraz niskie… Na nic się jednak zdał mój bunt przeciwko tym marketingowym sztuczkom. Po kilkudniowym pobycie w Seulu zasiadłem bowiem w fotelu podmiejskiego autobusu zmierzającego wprost do oddalonego o około 30 kilometrów od stolicy – niechaj mi będzie wybaczone –  „jedynego w Korei pierścienia murów obronnych”.

Spacer na poziomie

W skład twierdzy Hwaseong, będącej źródłem suwońskiej apoteozy wstępnej, wchodzi 5,7‑kilometrowy odcinek fortyfikacji, zdolnych niegdyś objąć swymi – jako się rzekło – „wysokimi” ramionami kluczowe zabudowania miejskie. Współcześnie jednak, peryferyjny wobec Seulu Suwon, według każdego z dość rozbieżnych na ten temat źródeł bez wysiłku przebijający próg miliona mieszkańców, „wylał” się daleko poza swą obronną obrączkę. Stanowi więc ona obecnie granicę między zabudowaniami wewnętrznymi co najwyżej sporadycznie przekraczającymi wysokość murów „wysokich”, a polami wielopiętrowych blokowisk zajmujących dawne przedmurza. 

Osiągniecie docelowej wysokości spacerowej na ogół nie przedstawia większych trudności wspinaczkowych. Jest jednak pewien mnogoschodowy etap, którego nie sposób nie zauważyć. Ewentualna zadyszka śmiało mogłaby jednak uchodzić za emanację zachwytem nad widokami rozpościerającymi się z fortyfikacyjnej korony. To jak, dacie się zabrać na fotograficzną przechadzkę?

Jakoś tak głupio mącić te spacerowe uroki, o które Koreańczycy postarali się do tego stopnia, że aż przyozdobili szpetną przecież żerdź reflektorową sztucznym iglakiem…

… a jednak nie umiałbym nie odnotować, że – z uwagi na współczesny rozwój Suwonu – nie było możliwe całkowite odbudowanie południowego fragmentu umocnień. Z tego właśnie powodu brama Paldalmun stanowi dziś osamotnione urozmaicenie rondowego klombu.

W ramach zadośćuczynienia za wrodzone czepialstwo wspomnę tylko, że znacznie bardziej efektowna moim zdaniem brama północna – Janganmun pozostała nierozerwalnie zrośnięta z ciągiem obronnym. PS Turystyczna śpiewka podpowiada też, że to największa „tego typu” budowla w Korei, cokolwiek to znaczy.

To gdzie ta twierdza?

Wewnątrz murów bogato urozmaiconych zabudowaniami bramno‑bastionowymi, których równie bogate i urozmaicone nazewnictwo miłościwie ograniczę do dwóch powyższych przykładów, próżno szukać klasycznej fortecy. Być może z powodu historyczno‑geograficznej indolencji lub – co stanowiłoby dla mnie znacznie łaskawszy wyrok – nadzwyczaj płodnego w twierdze typu fortowego okresu zaborów na ziemiach polskich, w Suwonie bezskutecznie poszukiwałem czegoś, co stanowiłoby serce lokalnej myśli strategicznej. W centrum objętego fortyfikacjami terenu znajduje się wprawdzie pałac Hwaseong Haenggung, jednak nie reprezentuje on żadnych właściwości obronnych. Często staje się natomiast poligonem twórczym dla koreańskich filmowców, a dla mnie zaś okazał się okazją do osobnej suwońskiej opowieści.

Budują bez opóźnień. Polscy robotnicy ich nienawidzą!

Pałacowo‑twierdzowy kompleks Hwaseong stanowi dowód na zawrotne tempo pracy Koreańczyków, które – jak widać na załączonym obrazku – dotyczy nie tylko współczesnych zakładów Samsunga i Hyundaia czy gigantycznej pożyczki Międzynarodowego Funduszu Walutowego z przełomu XX i XXI wieku spłaconej niemal dwa lata przed wyznaczonym terminem. To wręcz domena historyczna, a niniejszy załączony obrazek ukończono w 1796 roku, po niecałych trzech latach budowy!