Atrakcje na wyspie Jeju: Muzeum seksu i zdrowia

Kto by pomyślał, że przed wyjątkowo obfitą ulewą, która jakoby starała się podkreślić subtropikalny klimat wyspy Jeju, uchroni mnie… seks… a dokładniej Muzeum seksu i zdrowia. Doskonale sprawdziło się ono w roli chroniącej przed deszczem wiaty przystankowej o dodatkowych walorach kulturalnych wpisujących się w popularną na Jeju turystykę podróży poślubnych. To istna mekka miodowych miesięcy, tygodni lub chociaż weekendów – w zależności od stopnia zapracowania małżonków, dla których wczasy na najsłynniejszej południowokoreańskiej wyspie mogą niechybnie okazać się najdłuższym okresem wypoczynkowym przed przyobleczeniem się w ciasno opinające szyję i kończyny uprzęże codziennych obowiązków.

Luwr pośród muzeów seksu

Zlokalizowane w południowo‑zachodniej części Jeju Muzeum seksu i zdrowia to niejedyny wokołozwiązkowy przybytek na wyspie, ale z pewnością najbardziej imponujący, jako że tytułujący się mianem największego nie tylko w Korei, ale i na świecie. W dwupoziomowej hali wystawowej oraz w okalającym ją parku, powierzchniowo zbliżonym do boiska piłkarskiego, zgromadzono ponad 5 tysięcy eksponatów, odmieniających seks przez wszystkie przypadki. Erotyka zawładnęła także sklepikiem z pamiątkami, a nawet oznaczeniami toalet!

Pierwszy przypadek: tabu

W koreańską debatę seksualną wprowadziła mnie grupa rozemocjonowanych turystek, które z ciekawością nachyliły się do niewielkich otworków wydrążonych w ścianie imitującej tradycyjny hanok. O tym, że nie spodziewały się podejrzeć w ten sposób filmowej projekcji, na której para kochanków oddawała się cielesnym uciechom, poinformowały mnie ich teatralne żachnięcia, szczelnie wypełniające całą salę, niczym krzyk wydawany po oparzeniu się rozgrzanym żelazkiem. 

W następnym pomieszczeniu, w którym podniecenie wzbudzano w odwiedzających przy pomocy zmysłów pozawzrokowych, zarówno pod względem eksponatów, jak i reakcji odbiorców, robiło się coraz ciekawiej. Skierowany przede wszystkim do koreańskich gości seks telefon z nagraniami w żeńskim i męskim wydaniu oraz nieobarczone już żadnymi barierami dostępnościowymi imitacje genitaliów obu płci, przedstawione dotykowej eksploracji w zaciemnionej przestrzeni budziły najwięcej emocji, zdradzając niejako, że seksualność należy w Korei do sfery tabu.

Drugi przypadek: edukacja seksualna

Po naznaczonych czynnikiem szokowym salach inicjacyjnych, kierunek zwiedzania przeprowadzał gości przez poświęcony edukacji seksualnej obszerny cykl infografik, odpowiadających za drugi rzeczownik w muzealnej nazwie (ku przypomnieniu: Muzeum seksu i zdrowia).

Być może dlatego, że program lekcji wychowania do życia w rodzinie w Polsce trudno odebrać inaczej, niż w kategoriach żartu, poruszenie kwestii takich, jak stymulacyjne bogactwo pozycji seksualnych, masturbacja i zabawki erotyczne czy sprawność seksualna seniorów, wzbudziły moje uznanie do tego stopnia, że gotów byłem wybaczyć nawet użycie czcionki Comic Sans MS w niektórych nagłówkach. Gdyby większość nie była objęta koreańską wyłącznością przekazu, zapoznanie się z przedstawionymi nań informacjami zapewne miałoby szansę dostarczyć najpełniejszy wykład na temat edukacji seksualnej w całym moim życiu.

Trzeci przypadek: sztuka kochania

Niejako na rozluźnienie po etapie wiedzowym, w dalszym toku zwiedzania przewidziano ekspozycję udowadniającą, że wyobraźnia erotyczna rodzaju ludzkiego potrafi przybrać najróżniejsze mnogopenisowe i wielowaginalne formy. Część eksponatów – przy założeniu oryginalności ich pochodzenia – reprezentowałaby wartość archeologiczną, jak to miało miejsce w przypadku ceramicznych przedstawień erotycznych jurnego peruwiańskiego ludu Moche.

Pozostałe walczyły o uwagę obserwatora przede wszystkim genitalnymi formami wyrazu – niekiedy subtelnymi, niczym wulwodrzeworyty, innym razem ordynarnie prężącymi swe wdzięki na pierwszym planie. W tym gronie, wśród moich faworytów znalazła się zmumifikowana erekcja rodem ze starożytnego Egiptu, peniso‑amor wdzięcznie trzepoczący u sufitu swymi rachitycznym skrzydełkami oraz drewniane prąciokapliczki. Hetera, w której anatomii łokcie zastąpiły moszny, zaś przedramiona przybrały postać falliczną, miała natomiast duże szanse nawiedzić moje koszmary senne, choć w świadomej ich fazie jak dotąd tego jeszcze nie uczyniła.