Korea Południowa

Dziś przychodzę do Was z misją udowodnienia, że w roli bohaterki posta z Seulu wyśmienicie odnajdzie się… piesza kładka. Pomiar ciężaru gatunkowego niniejszego wpisu nie osiągnie wprawdzie takich wskazań, jak w przypadku sław pokroju pałacu Gyeongbokgung czy wioski hanoków w dzielnicy Bukchon, ale obiecuję odnieść się do położonego przy seulskim dworcu kolejowym latającego chodnika w sposób godnie oddający jego zasługi rewitalizacyjne.

Było całkiem późno, ale jeszcze nie za późno na co najmniej godzinną przejażdżkę seulską komunikacją miejską. Cel był szczytny i to dosłownie: 555-metrowa manifestacja potęgi szklano-stalowej inżynierii spod znaku jednego z czołowych południowokoreańskich czeboli – piąty pod względem wysokości budynek na świecie, Lotte World Tower z Seoul Sky Observatory niemal na samym szczycie konstrukcji. Stolicę Korei Południowej zasiedla prawie 10 milionów mieszkańców, a całą wokołoseulską aglomerację – nawet 26 milionów. Punkt widokowy zawieszony jakieś pół kilometra nad powierzchnią ziemi wydawał się więc idealnym miejscem do ogarnięcia wzrokiem tego betonowego morza ludzkich głów.

Przy kolorowej rzeźbie, która w gronie jej antyentuzjastów doczekała się przyrównań do pomnika… kupy odbywał się akurat plenerowy pokaz młodzieży trenującej teakwondo. Kilkadziesiąt metrów dalej z emanacją młodocianej sprawności konkurował minikoncert wykonawcy, który miał szansę chwytać za serce nie tylko odbiorców rozumiejących słowa śpiewanych przez niego utworów. Ten mezalians apoteozy ludzkiej fizyczności z doznaniami ocierającym się o stan nieuchwytnej duchowości…

Gnijące, przeciekające, wymagające ciągłych napraw, często stanowiące lepszy dom dla wszelkiej maści robactwa, aniżeli dla swych właścicieli – koreańskie hanoki jeszcze do niedawna nie cieszyły się dobrą sławą. Zresztą sam termin hanok, oznaczający dosłownie „koreański dom”, to całkiem współczesny wynalazek slowotworczy, który zadebiutował na językowej scenie w 1975 roku w charakterze antynomii „zachodniego domu”. Romantyzacja będących do niedawna synonimem zacofania hanoków to poniekąd efekt międzynarodowego zachwytu nad tradycyjnym koreańskim domostwem, w wyniku którego sami Koreańczycy zaczęli w końcu dostrzegać wartość kulturową i historyczną pogardzanych dotąd chałup. Dziś mieszkanie czy prowadzenie biznesu w hanoku stało się cool, fancy, a nawet sexy… dalej już „młodzieżowy” dział mojego zasobnika słownego nie sięga.

Czy widzieliście kiedyś, aby ktokolwiek ubrany w strój krakowski zdobywał zamek na Wawelu, sprawdzał czy smok wawelski faktycznie zieje ogniem albo uprawiał sukiennicki shopping? A może chociaż „nosicieli” stroju łowickiego dumnie eksplorujących warszawską starówkę? Autorytatywnie spodziewam się odpowiedzi podwójnie przeczącej, a w związku z tym – wedle mojego nieznoszącego sprzeciwu toku rozumowania – wygląda na to, że występy rodzimych zespołów pieśni i tańca to jedne z nielicznych pozamuzealnych okazji do obcowania z polskimi strojami ludowymi. Tymczasem, wprawdzie wciąż na tej samej półkuli, lecz kilka tysięcy kilometrów na wschód od kraju nad Wisłą, tradycyjny ubiór dosięgnął kultury masowej. Zakładanie koreańskiego hanboku, jako specyficzne wydanie cosplayowego rytuału, stało się nieodzownym elementem najpopularniejszych atrakcji w kraju, w tym seulskiego pałacu Gyeongbokgung.

Niemal 237-metrowa wieża nadawcza N Seoul Tower od wczesnych lat 70. ubiegłego wieku stanowi dominantę kompozycyjną praktycznie każdej panoramy południowokoreańskiej stolicy. Betonowa „tyczka” wzniesiona na szczycie „podwajającej” jej wysokość góry Namsan widoczna jest niemal z każdego zakątka blisko dziesięciomilionowej metropolii. „Południowa góra” – nazwa wzniesienia odrzuca nadmierną poetyckość – to dziś jedna z popularniejszych atrakcji Seulu, w 2015 roku przez tamtejsze ministerstwo kultury, sportu i turystyki sklasyfikowana, jako czwarta pod względem liczby turystów zagranicznych (za dzielnicą Myeongdong, targiem Dongdaemun i pałacami królewskimi). Nie zawsze było to jednak miejsce warte odwiedzin…