Południowe wybrzeże

Wyjazd z rejkiawickiego dworca autobusowego został zaplanowany na godzinę 7:30. O tej porze nie zanosiło się nawet na świtanie. Tamtego styczniowego poranka słońce zamierzało wzejść dopiero za ponad trzy godziny. „Nei, nei, nei, nei, nei!” – zmultiplikowanym islandzkim zaprzeczeniem pilot wycieczki zapewniał jednak, że nuda nie wsiadła z nami do busa i nawet w warunkach wszechobecnej ciemnicy, przewidział dla nas sporo atrakcji. W takich właśnie okolicznościach zaczęła się kilkunastogodzinna, całodzienna wycieczka na południowe wybrzeże Islandii.

Wodospad na dzień dobry, wodospad na dobranoc

W roli budzika dla tych, którzy pierwszymi godzinami drogi rekompensowali sobie wczesną pobudkę, wystąpił huk wodospadu Skógafoss. Z kolei 10 godzin i 480 kilometrów później, szum Seljalandsfossu mógł nam posłużyć za usypiającą kołysankę. Choć oba wodospady dzieli zaledwie 30 kilometrów i z tego powodu są zazwyczaj odwiedzane w duecie, nasz przewodnik wyłamał się z tej turystycznej sztampy, proponując w zamian swoistą wodospadzią klamrę kompozycyjną.

To wszystko dla nich

Laguna lodowcowa Jökulsárlón i Diamentowa plaża to dwa główne powody, dla których zgodziłem się na to, by czas spędzony w busie stanowił niebezpiecznie duży odsetek długości całej wycieczki. Dwuwisienka na lodowym torcie znajduje się bowiem około pięciu godzin drogi (w jedną stronę!) na wschód od Rejkiawiku.

Miota nim jak szatan

Długodystansowy wypad na południowe wybrzeże Islandii drastycznie zweryfikował moje pojęcie w zakresie wpływu bocznych podmuchów na tor jazdy. Do tej pory żyłem w przekonaniu, że wietrzne niespodzianki gwarantowane na polskich autostradach i ekspresówkach przez ekranowo‑bezekranową loterię wyczerpały już pełen zakres doznań w tym zakresie. Tymczasem, adrenalinowym pakietem premium okazał się islandzki slalom drogowy charakteryzujący się brakiem znaczników sygnalizujących zmiany kierunku jazdy, za to anektujący praktycznie całą szerokość jezdni.

Most dydaktyczny

Aby tym dobitniej zamanifestować swą potęgę, Matka Natura zaprojektowała oryginalną, przydrożną rzeźbę, którą z powodzeniem można by zakwalifikować do działu sztuki współczesnej. To zlokalizowane pośrodku absolutnej nicości pogięte żelastwo obrazuje efekt nowatorskiej metody rzeźbiarskiej polegającej na kształtowaniu wodą pod ciśnieniem. A dokładniej falą powodziową z 1996 roku, powstałą w wyniku erupcji wulkanu Grímsvötn nakrytego największą w Europie kołdrą lodowcową marki Vatnajökull.

Raptowne roztopienie gigantycznej masy lodowej doprowadziło do utworzenia wodnej autostrady o przepływie osiągającym około 50 tysięcy metrów sześciennych na sekundę – to ponad dwudziestojednokrotnie więcej niż średni przepływ Nilu! Dodatkową siłę rażenia stanowiły zawieszone w niej lodowe rodzynki o masie szacowanej nawet na dwieście ton. Most Skeiðará bardzo dobitnie przekonał się o niszczycielskiej sile żywiołu, a te metalowe elementy to wszystko, co z niego zostało.

Warto odnotować w tym miejscu, że praktycznie jedyną drogę łączącą okręg rejkiawicki z resztą islandzkiego świata stanowi właśnie tak zwana obwodnica, okrążająca całą wyspę. Jeśli więc potęga żywiołów zarządzi tymczasowy zanik jezdni na danym obszarze, mieszkańcom odciętych w ten sposób terenów w najlepszym razie pozostaje wydostanie się okrężną drogą w przeciwnym kierunku. Nie są jednak niczym szczególnym także całkowite obustronne drogowe wykluczenia, które stały się wręcz inspiracją dla lokalnych filmowców. Niewyjaśniona zbrodnia w odizolowanej od świata wiosce? Islandzkie kino nawet tak obiecującym pomysłem na scenariusz zdolne jest ululać widza na całą polarną noc.

Jądro nicości

Nie chciałbym pozostawić żadnych wątpliwości – kiedy wspomniałem, że owa stalowa przestroga położona jest pośrodku nicości, słowa te rozumiałem całkiem dosłownie. Na islandzkim wybrzeżu nie należą do rzadkości miejsca, w których obroniłoby się twierdzenie, że w zasięgu wzroku jest więcej jęzorów lodowcowych, aniżeli ludzkich osad. A może nawet ludzi w ogóle?

W tych dalekosiężnie bezludnych okolicznościach tym bardziej docenić można jeden z niewielu objawów zagospodarowania turystycznego na całej trasie – stację benzynową z szerokim zapleczem usługowym, którego zakres objął nawet sprzedaż znaczków pocztowych!