Atrakcje na półwyspie Reykjanes: Baseny termalne Blue Lagoon

Recepcyjny anturaż robił co mógł, abym poczuł się, jak w luksusowym hotelu (który zresztą także jest tu dostępny, lecz prowadzi do niego znacznie bardziej elitarne wejście). Ze snucia wyobrażeń na temat błogiej relaksacji, mającej nawiedzić mnie zaraz za bramkami kasowymi Blue Lagoon wybiło mnie dziwnie znajome „dzień dobry”… Czy to najsłynniejsze islandzkie baseny termalne będące międzynarodową wizytówką turystyczną całej Islandii, czy pospolity dzielnicowy OSiR?

Poczuj się… jak w domu

Chyba jednak prawdziwa była pierwsza opcja, choć polskojęzyczna odpowiedź na podanie przeze mnie nazwiska widniejącego w rezerwacji wprowadziła istotny dysonans poznawczy. Dalsze wyjaśnianie obowiązujących w obiekcie zasad w ojczystym dla mnie oraz recepcjonistki języku tylko potęgowało to wrażenie.

Ostatnim etapem weryfikacji wstępnej okazało się pytanie, czy skończyłem już dwadzieścia lat, co miałoby zapewne znaczenie w kontekście rodzaju biletu. Zanim potwierdziłem, musiałem otrząsnąć się z lekkiego szoku, jaki wywołało to pytanie skierowane do prawie dwudziestopięciolatka. Czyżbym na Islandii wyglądał młodziej? A może termalny wieczór w Blue Lagoon, miał szansę zamienić mnie z powrotem w nastolatka?

Po początkowym biało-czerwonym przywitaniu, polskie rozmowy trzech szatniarzy, formujących swoisty mopowy szpaler przed wejściem do przebieralni, nie zdziwiły mnie już wcale. Gdyby jednak przymknąć nieco ucho na to, że Polacy stanowili całkiem spory odsetek pracowników Blue Lagoon, czołowy islandzki kompleks termalny nie miał nic, ale to absolutnie nic wspólnego z typowymi basenami.

Pożądane skutki uboczne?

Już sam sposób powstania kompleksu, który w 2012 roku, autorytetem National Geographic, został okrzyknięty jednym z 25 cudów świata, jest co najmniej nietypowy. Dzisiejsza atrakcja turystyczna to tak naprawdę skutek uboczny pracy geotermalnej elektrowni Svartsengi, której pierwszy odwiert wykonany został w 1971 roku. Wydobywana z głębi ziemi gorąca woda, po wykorzystaniu w procesie produkcji energii, wylewana była bezpardonowo w pobliżu zabudowań technicznych. 

Inżynierowie oczekiwali, że – jak zwykła deszczówka – wsiąknie ona w skalne szczeliny, by wrócić tam, skąd na ich zawołanie przybyła – do wrzących piekielnych czeluści. Tymczasem tutejsze H₂O sprawiło nosicielom tytułów naukowych niezłego psikusa – za sprawą dużej zawartości krzemionki, raz pojawiwszy się na powierzchni, wcale nie zamierzało tak prędko się z nią żegnać, zalegając wokół elektrowni w formie swoistego przydomowego stawiku (zachowawszy przy tym oczywiście odpowiednie proporcje rozmiarowe względem „domu”, jakim w tym przypadku był pokaźnych rozmiarów zakład produkcji energii elektrycznej).

Zamiast krasnali i sztucznych żab, w nowo powstałym „oczku wodnym” zaczęli pojawiać się pierwsi samozwańczy amatorzy kąpieli. Jedni przychodzili tu dla przyjemności, inni zaś w celach zdrowotnych, które – jak utrzymywali – były zaspokajane.

Nie ma co płakać nad rozlaną wodą

Kilka lat poświęconych badaniom unikalnych właściwości kapryśnej wody później, okazało się, że kąpielowi pionierzy przekonani o jej leczniczych zdolnościach, mogli mieć rację. Prace prowadzone od 1987 roku przez rejkiawickiego lekarza, Grímura Sæmundsena, przyczyniły się do udokumentowania prozdrowotnego wpływu elektrowniowych spadów oraz rozpropagowania idei przeobrażenia eletrowniorosłego kąpieliska w spa z prawdziwego zdarzenia.

Od tamtej pory wiele się tutaj zmieniło. Napędzana ciepłem wnętrza ziemi machina turystyczna, odsunęła nieco swe podwoje od zabudowań przemysłowych, tak aby krajobraz stający się udziałem gości został uwolniony od antropogenicznej presji, a chętni przedłużyć pobyt nie musieli nocować w pomieszczeniach technicznych elektrowni. Dziś funkcjonują tutaj dwa hotele, restauracje, bary, gabinety zabiegowe wykorzystujące opracowywane i pozyskiwane na miejscu kosmetyki, a także basen – o nim też nie zapomniano.

Złot(H₂)O

Zamieszczony na oficjalnej stronie internetowej kompleksu opis wodnych właściwości, stopniem gloryfikacji dorównuje co najmniej hipotetycznej konferencji wprowadzającej nowego iPhone’a 125 Max Trio. W wolnym choć, wcale nie podkoloryzowanym tłumaczeniu brzmi on w sposób następujący: „Dwa tysiące metrów w głąb ziemi woda oceaniczna i słodka łączą się w tektonicznym królestwie palącego ciepła i ekstremalnego ciśnienia, tworząc geotermalną wodę morską. Woda ta, wydobywana na powierzchnię przez termalne studnie, ulega wzbogaceniu w krzemionkę, algi i drogocenne minerały, które nadają temu wyjątkowemu płynowi właściwości lecznicze, odmładzające i odżywcze”.

Blue Lagoon oferuje także spa na wynos, zakładające rezygnację z elementu zabiegowego. Oczywiście nikt nie zakazuje łączenia usług miejscowych gabinetów leczniczych z wyposażeniem się w zapas wykorzystywanych w nich specyfików, choć nie wydaje mi się, by tubka z napisem „Blue Lagoon” stojąca na wannie czy w brodziku miała potencjał przemiany – choćby na poziomie sugestii – domowej łazienki w termalne uzdrowisko.

Krajobraz księżycowo-wodny

Czy wypada, po tych peanach o mokrym śnie ludzkości, który ziścił się na islandzkiej ziemi, przejść z powrotem do mojego klasycznego ironizowania? Postaram się zrobić to możliwie najpłynniej (ha, ha…), zaznaczając nieśmiało, że nie tylko białomętne kałuże wyglądają tu jakby były nie z tej ziemi. Dotyczy to również nieciekłego otoczenia kompleksu zdominowanego przez stopniowo pokrywające się roślinnością pole lawowe powstałe po erupcji z 1226 roku.

Coś dla buzi i do buzi

Podstawowy element blue-lagoonowego krajobrazu to jednak wciąż biało-niebieska wodna tafla, ponad którą unoszą się ludzkie głowy (i sporadycznie także ręce, dzierżące smartfony i selfiesticki). 

Podczas gdy reszta ciała zażywa życiodajnej kąpieli, twarz może czuć się zapomniana i pokrzywdzona. Z uwagi na kondycję włosów oraz wrażliwość okolic oczu, całkowite zanurzenie w wodnej miksturze nie jest jednak zalecane.

Z pomocą przychodzi tutaj bar maseczkowy, oferujący błotną esencję tego, co w tutejszej kałuży najcenniejsze. Covidową maskę ochronną warto więc wymienić na leczniczy okład tym bardziej, że pojedynczy przydział nakładanej długą łychą z wcale niemałego wiadra podstawowej – krzemionkowej masy (czemu scena ta skojarzyła mi się z wykładaniem szarych, niedotłuczonych kartofli przez szkolną kucharkę?) jest wliczony w cenę bazowego biletu.

A skoro jest sposób na to, by niemal na każdy cal ciała oddziaływało płynne zbawienie, warto by też zadbać o wnętrze – można to zrobić w kolejnym wodnym barze – tym razem – z napojami. Co ciekawe, w wyniku dbałości o bezpieczeństwo, wprowadzono limit trzech pozycji alkoholowych na osobę. To chyba dość niespotykane, że statystyki potencjalnych utonięć w krzemionkowych odmętach stały się istotniejsze od dziennych utargów.

Poza pozycjami przyswajalnymi przez ludzki organizm, nie tracąc kontaktu z życiodajną cieczą, można zakupić także uniwersalne wodoodporne etui na telefon. Biorąc pod uwagę liczbę smartfonów wystawianych na zalania i utopienia w imię idealnego selfie, to naprawdę sprytna zagrywka.