Atrakcje w Rejkiawiku: Kopiec Þúfa

Þúfa (lub – przy wykorzystaniu wyłącznie podstawowego zestawu łacińskich literek – Thufa) oznacza kępę lub niewielkie wzgórze. Oba te tłumaczenia są w kontekście bohatera niniejszego posta trafne, choć najbardziej adekwatne byłoby chyba ich połączenie – kępiaste wzgórze. Jeśli nie wiecie, jak wygląda taki twór, zapraszam Was do rejkiawickiego portu – spróbujmy dowiedzieć się, dlaczego ten dziwny obiekt zajął prominentną lokalizację na końcu nadoceanicznej promenady.

Wisienka na porcie

Trawiasty pagórek Þúfa ma dużą szansę usatysfakcjonować nasze telefony i smartwatche, zapewniając wyrobienie dziennego limitu kroków. Aby doń dotrzeć, trzeba przemierzyć modną dzielnicę Grandi, w której rewitalizacyjne zapędy zaprowadziły fancy‑kawiarenkowy zamęt pośród wciąż czynnych zakładów przemysłowych.

To właśnie jeden z nich – przetwórnia ryb HB Grandi – sfinansowała artystyczne przedsięwzięcie skrywające się – z perspektywy docierającego doń przechodnia – tuż za jednym z hangarów zakładu. Półkolisty kopczyk ukazuje się więc wędrowcom w ostatnim momencie marszu ku uwznioślającej idei.

Rybni mecenasi sztuki

Ośmiometrowy pagórek został zaprojektowany w 2012 roku artystycznymi wysiłkami Ólöfa Nordala, który skalibrował swój aparat twórczy na stworzenie miejsca do medytacji i autorefleksji. 

Kształt owej przerośniętej kępki jest wybitnie nienaturalny i… taki właśnie miał być, jako stworzony przez człowieka obiekt na równie sztucznym nabrzeżu portowym. Jego Pagórkowatość można bowiem brutalnie zredukować do 4 500 ton kamieni i żwiru, starannie pokrytych prostokątnymi pasami islandzkiej trawy. Skala materiałowa przedsięwzięcia pretenduje je do miana jednego z największych projektów artystycznych na Islandii.

Urbanistyczno‑prowincjonalny mezalians

Niechaj przemówi artystyczna wizja twórcy: inspirowany naturalnymi formacjami pagórkowatymi kopiec pełnić ma rolę pomostu pomiędzy nowoczesną stolicą kraju a otaczającą ją dziką przyrodą. Reprezentacją owej dzikiej przyrody jest, jak sądzę, mała drewniana szopa, tradycyjnie służąca do suszenia ryb. To więc jednocześnie ukłon w stronę wielowiekowego lokalnego zwyczaju, który jest głęboko zakorzeniony w wiejskim stylu życia na całej Islandii.

Zajrzenie do wnętrza drewnianej konstrukcji stawia obserwatora wobec niezręcznej konfrontacji oko w oko z… rybimi łbami. Suszona ryba (harðfiskur) to popularny islandzki przysmak, na który poświęcają się najczęściej dorsze czy plamiaki. Proces składania ofiary zaczyna się od patroszenia i dokładnego oczyszczenia, po których następuje kąpiel solankowa oraz wieczny odpoczynek w zawieszeniu w takiej właśnie przewiewnej drewnianej chatce usytuowanej w jakimś wietrznym miejscu.