Atrakcje w Rejkiawiku: Narodowe Muzeum Islandii

Narodowe Muzeum Islandii to najstarsza placówka muzealna w kraju. Za datę jej narodzin uważa się 24 lutego 1863 roku. Z uwagi na ówczesne duńskie zwierzchnictwo, w praktyce oznaczały one wyemancypowanie islandzkich eksponatów muzealnych, które do tamtej pory pozostawały w zbiorach Danii.

Wiek tułaczki

Przez kilka następnych dekad, islandzki wydział ekspozycyjny tułał się po wolnych przestrzeniach budynków użyteczności publicznej, pomieszkując między innymi w katedrze i siedzibie parlamentu, a dopiero w 1911 roku przyjął do swej nazwy dumny człon „narodowy”. Przedtem określano go mianem „kolekcji antykwarycznej”.

Nazewnicze przyobleczenie w służbę na rzecz narodu islandzkiego nie oznaczało bynajmniej wyodrębnienia muzealnej siedziby. Na nią pora przyszła dopiero w roku 1950, a więc po niespełna wieku od duńsko‑islandzkiego rozwodu eksponatowego. Niewątpliwą rolę w zadedykowaniu islandzkim zbiorom osobnego adresu na planie Rejkiawiku odegrało ogłoszenie niepodległości Islandii w 1944 roku. 

Z uwagi na swój wiek, budynek muzeum sam w sobie zaczyna już nosić znamiona dobra narodowego, choć modernizacja z początku obecnego wieku pomogła mu nadgonić standardy współczesnego budownictwa w szczególności pod względem dostępności dla odwiedzających.

Historyczny przekrój 

Ekspozycja stała, anektująca dwa piętra trzykondygnacyjnego gmachu, reprezentuje holistyczne podejście do islandzkiej historii. Ścieżka poznawcza podążająca od etapu wikińskiego osadnictwa datowanego w przybliżeniu na rok 870 aż do czasów współczesnych w charakterze narratorów przyjęła aż około dwóch tysięcy eksponatów. 

A swoiste pożenienie przeszłości z nowoczesnością nieśmiało materializuje domykająca trasę zwiedzania tradycyjna islandzka suknia wykonana z… przezroczystego plastiku. 

Od przybytku głowa (nie) boli

Narodowe Muzeum Islandii to turystyczny klasyk, który gotów jest wyjąć z żywotów zwiedzających zarówno godzinę pobieżnego omiatania wzrokiem wybranych eksponatów, jaki i cały dzień intensywnego wsłuchiwania się w treści audioprzewodnika, po którym i tak opuszczać będziemy wystawienniczy gmach przy ulicy Suðurgata 41 z uczuciem informacyjnego niedosytu.

Jak na placówkę z kategorii „pokażmy wszystko, co mamy”, islandzkie muzeum narodowe odznacza się przyjemnie wysokim stopniem uporządkowania i interaktywności, choć – moim zdaniem – nie wystrzegło się wywoływania w odwiedzających uczucia wiedzowego przesytu i nadmiernej – szczególnie z perspektywy zagranicznych przybyszów – drobiazgowości historycznej.