Atrakcje w Rejkiawiku: Skansen Árbær

Żeby przenieść się w czasie do rejkiawickich realiów z wieku XIX i XX, trzeba przenieść się spory kawałek od centrum islandzkiej stolicy. Około 7 kilometrów – to dystans, jaki w linii prostej dzieli plac Austurvöllur od wyjątkowego skansenu Árbær położonego na wschodnich rubieżach miasta. 

Ocalić od zapomnienia

Wraz rozwojem Rejkiawiku w XX wieku, rosły też obawy, że pamięć o „starym mieście” niechybnie skończy na śmietniku historii. Naprzeciw im wyszła skierowana w 1942 roku do władz miejskich petycja o częściowe zakonserwowanie ówczesnego stanu faktycznego. 

Czas oczekiwania na reakcję ratusza wynosił dwanaście lat. Po tym okresie powołano rejkiawickie archiwum, a w 1957 roku otwarto muzeum, które zadomowiło się na opuszczonej farmie Árbær. To miejsce stanowiące w latach swej świetności idealny przystanek dla osób podróżujący do i z Rejkiawiku.

Przesiedlenie domów

Pierwsze domostwo przeniesiono na teren funkcjonującego do połowy XX wieku gospodarstwa trzy lata po otwarciu muzeum, a już w kolejnym roku dołączył do niego budynek kościoła, który po przeprowadzce został konsekrowany i dzięki temu nadal zdolny jest do pełnienia funkcji sakralnych. Obecnie znajduje się tu blisko 30 budynków, w większości przetransportowanych z centrum Rejkiawiku, choć nie brakuje też architektonicznych pozostałości dawnej farmy, która przekazała muzeum „działkę budowlaną”.

Proces uskansenowiania bynajmniej nie zasługuje na aspekt dokonany. Jednym z nowszych „nabytków” muzeum jest pierwsza katolicka świątynia, jaka od czasów reformacji zajęła miejsce na islandzkiej ziemi. Przygotowane w Norwegii budowlane klocki Lego złożono w Rejkiawiku w 1897 roku. Wraz z wzniesieniem katolickiej katedry 32 lata później, straciły swoje zastosowanie i na ponad 7 dekad zamieniły się w… salę gimnastyczną. Od kropli potu uchroniło je dopiero przeniesienie do muzealnego inwentarza w 2004 roku.

Etapy skansenowego wtajemniczenia

Powitalna część skansenu wraz z budynkiem kasowo‑pamiątkarskim daje wyobrażenie na temat miejskiego trybu życia rodem z minionych wieków, natomiast dalsze podążanie ścieżką zwiedzania przenosi odwiedzających na islandzką prowincję wytyczoną charakterystycznymi chatami pokrytymi trawą.

Dopełnieniem podróży do przeszłości są codzienne wycieczki z przewodnikiem, a także wydarzenia kulturalno‑artystyczne, które jednak zajmują przede wszystkim letnie miesiące w kalendarzu.