miasta

Jeśli wziąć pod uwagę izolacjonizm Korei Północnej, jej siostra z południa mogłaby być uznana za wyspę dryfującą u wschodnich wybrzeży Azji. Terytorium Republiki Korei realnie osiągalne jest przecież, pomijając naprawdę nieliczne i nieczęsto zbyt długo żywe przypadki, wyłącznie drogą powietrzną lub morską. Słucham? Półwysep Koreański? No tak, ale czy z perspektywy międzynarodowego transportu i łączności, ma to jakiekolwiek znaczenie, czy powyżej trzydziestego ósmego równoleżnika znajduje się ląd czy woda? Nawet jeśli przyjąć wersję litosferycznych wydarzeń prezentowaną w atlasach geograficznych, Korea Południowa dysponuje linią brzegową o długości 2 413 kilometrów, a więc stanowiącą przeszło dziesięciokrotność kontynentalnego przyczepu na północy. „Dziura zasięgowa”, w obrębie której, dostęp do morza wiązałby się z ponadstukilometrową (w linii prostej), stanowi skromny ułamek koreańskiego terytorium. Powyższe wodnocentryczne uwarunkowania sprawiają zaś (ta zmiana tematu nadeszła chyba równie niespodziewanie, jak hiszpańska inkwizycja), że ryby i owoce morza to stali i części bywalcy koreańskich jadłospisów. Ba, Korea odpowiada za 95 procent światowej konsumpcji… wodorostów. Koreańczykiem jestem i nic, co pływa w morzu, nie jest mi obce – o tym przekonałem się na seulskim targu Noryangjin.

Jeśli herbaciany tytuł sprawił, że pomyśleliście o miejscu zdolnym od samego progu oczarować nozdrza gości hipnotyzującym woniami najrozmaitszych liściastych mieszanek, zaś swym wystrojem, do którego opisu nic nie będzie tak dobrze pasować, jak słowo „przytulny”, rozluźnić i ukoić jeszcze przed zajęciem miejsca przy stoliku, to przepraszam. Addictea powołano do istnienia w zupełnie innym celu, aniżeli te przyświecające klasycznym herbaciarniom, których skądinąd także w Seulu nie brakuje. Lokal na bazie anglojęzycznej gry słownej sugerujący swą nazwą dłuższą relację konsumencką określiłbym jako laboratorium herbaty, mające na celu wyniesienie znanych nam z galerii handlowych stoisk z bubble tea, do miana… religii.

Pora się przyznać: z koreańskiej wycieczki przywiozłem do Polski 5 kilo obywatela więcej. Korea to istny raj (i zarazem piekło) dla tych, którzy nowo odwiedzane miejsca poznają także przez żołądek. Rozlokowane z większą częstotliwością niż rodzime Żabki stoiska, na których koreańska babuszka (ajumma) czy dziadeczek (ajossi) przyrządzali tak ciekawie wyglądające i obce europejskiemu podniebieniu przysmaki, nie pytały, czy byłem głodny, czy jadłem już śniadanie, drugie śniadanie, brunch, lunch, obiad, obiadokolację, deser, podwieczorek czy kolację. A łaźniowe wagi raz po raz przypominały mi, że znów było jedzone i to dużo i dobrze. Jako pierwszy na ścieżkę kulinarnej rozpusty zwiódł mnie uliczny targ w turystycznym rejonie Myeongdong – wpis ten będzie miał formę kartoteki tamtejszych jedzeniowych oprawców.

Seulska „poddzielnica” Myeongdong (albo jeszcze zawilej: dzielnica drugiego stopnia, czyli dong, stanowiąca dodatkowe rozdrobnienie głównego podziału administracyjnego miasta odbywającego się w oparciu o obszary zwane gu) to istne zagłębie turystyczne. Choć w 2015 roku koreańskie ministerstwo kultury, sportu i turystyki przyznało jej ostatnią lokatę na podium najchętniej odwiedzanych przez turystów miejsc w Seulu (za targiem Dongdaemun i pałacami królewskimi), moim zdaniem nie jest atrakcją samą w sobie. Jako handlowo-usługowa mekka dysponuje jednak przekonującą bazą noclegową i to właśnie z jej powodu się tu znalazłem.

Czy o nacji, która na kawę mówi „kopi” (tak mniej więcej należałoby wypowiedzieć oznaczające ją znaki 커피), a napój ten poznała dopiero pod koniec XIX wieku, wypada mówić: kawosze? Jeszcze jak! Po koreańskim otwarciu na handel międzynarodowy u schyłku dynastii Joseon, kawa błyskawicznie znalazła się nie tylko na pałacowych pałacowych stołach, lecz także w przełykach mieszkańców na całym półwyspie, by dziś Międzynarodowa Organizacja Kawy (International Coffee Organization) mogła donosić, że Koreańczyk średniorocznie wypijają aż 512 filiżanek kofeinowego likieru! Wygląda więc na to, że niektórzy z większą częstotliwością wlewają w siebie kawę, niż wodę.

Czy Magda Gessler była w Korei? Wprawdzie nie dorobiłem się, skądinąd zapewne zaszczytnej posady biografa najsłynniejszej polskiej restauratorki, a jednak pozwolę sobie na zuchwałą gdybologię z jej udziałem. Penetrując koreańskie lokale gastronomiczne, odniosłem bowiem wrażenie, że burza sztucznych (?) blond loków rozpętała tu niejedną kuchenną rewolucję.